نتوانستیم عدالت را اجرا کنیم!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی همراز به نقل از رکنا، کمبود معلم، کمبود پرستار آیا با تغییر وزیر آموزش و پرورش و وزیر بهداشت رفع می شوند؟ به نظر تغییر وزیر نمی‌تواند به تنهایی مشکل کمبود نیروی کار و حقوق آنها را حل کند. این مسئله نیازمند سیاست‌ها و برنامه‌های جامع و مستدام است که توسط دولت و سازمان‌های مربوطه اجرا شود. همچنین برای حل این مشکل، به همکاری بین دولت، صنعت و اتحادیه‌های کارگری وجود دارد و برنامه ریزی کلان تر در بخش روند نیروهای استخدامی نیاز است. تا بودجه و دستور استخدامی نباشد، تغییر وزرا مشکلی را حل نمی کند.
علیرضا بیگی نماینده مجلس در این خصوص گفت:به طور قطع کمبود معلم و پرستار و موارد از این دست در سازمان ها و ارگان های دولتی به مدیریت منابع بر می گردد. مشکل مدیریت منابع است.در ایران کارها گران انجام می شود. به طور مثال شاید در ایران تعداد معلمان نسبت به آمار کلاس در کشور زیاد باشد اما نقص کار آنجاست که نمی توانیم منابع انسانی را مدیریت درستی داشته باشیم.

بیگی در ادامه با تاکید بر اینکه توان مدیریت رسیدگی به نیروهای انسانی نیز در کشور دچار ضعف است ادامه داد:نتیجه این عملکرد اینگونه است که شاهد هستیم، خلبان های کشور، پزشک و پرستار دارند می روند، دیگر حتی رانندگان کامیون هم دارند می روند. این مسیر رفتن ها و علت رسیدن این افراد به قصد مهاجرت قطعا با تغییر وزرا و مدیران دیگر حل نخواهد شد و به نتیجه نخواهیم رسید.

این نماینده با بیان اینکه وزارتخانه آموزش و پرورش بی ثبات ترین وزارتخانه کشور در 20 سال گذشته بوده است و به طور میانگین هر سال یک وزیرداشته است و در این شرایط ،مستندات نشان می دهد که تغییر وزیر نمی تواند درمانگر مشکلات این وزارتخانه باشد افزود: از شناسایی مشکل در حال طفره رفتن هستیم و با عوض کردن آدم می خواهیم از مشکل اصلی فرار کنیم.متاسفانه نوع نگاهی که به حل مشکلات کشور وجود دارد، بیشتر راه حل های مقطعی است و بنیادی و زیرساختی نیست و با این روند، مشکلات و معضلات در حال تلنبار شدن و تبدیل شدن به بهمنی است که دیگر نمی توان برایش چاره جویی کرد.

احمد علیرضا بیگی نماینده مجلس در خصوص اینکه کمبود معلم و پرستار و امثالهم تا چه میزان با تغییر وزرا رفع می شود و تا چه اندازه کمبود بودجه استخدامی موثر و تامین بودجه استخدام نیرو، راه حل است چنین توضیح داد: باید نگاه حل مشکلات را تغییر بدهیم. باید خود را با شرایط جهانی تطبیق داد .آن هموطنی که در روستای خیلی دور ایران در حال زندگی است، وقتی احساس می کند برای فرزندش بعد از تحصیل، آینده ای در روستا وجود ندارد حتما به سمت شهرهای بزرگتر کشور به امید یافتن شرایط و امکانات بهتر، مهاجرت می کند. مقصر این مهاجرت ها نیز، روستائیان نیستند بلکه مقصر ما هستیم که فرصت زندگی مناسب را برای او به روستا نبرده ایم. ما از عدالت جا ماندیم و نتوانستیم عدالت را اجرا کنیم. در عصر ارتباطات زندگی می کنیم، وقتی در کشور امکان و فرصت مناسب برای زندگی را آنچنان که باید، مهیا نکنیم باید بپذیریم که افرادی که می توانند، خود را به شرایط مناسب تر زندگی برسانند. علی رغم داشتن علاقه به میهن ، آب ، خاک، پدر و مادر، شهر و دیار، کشور را ترک کنند.برای نرفتن ملت، ما باید شرایط را اصلاح کنیم. ما باید به سمت فراهم کردن فرصت های عادلانه برای زندگی شهروندان پیش برویم. کشور ثروتمندی مثل ایران منابع مختلف و بسیاری را در اختیار دارد که اگر این منابع درست مدیریت شود، شرمنده شهروندان نخواهیم بود که نتوانستیم حداقل ها را برایشان فراهم کنیم. انتهای پیام