شبکه مسیر دوچرخه در اصفهان این روزها شاهد انقلابی از سوی مدیران شهری است که پرداختن به رعایت استاندارد ها در این زمینه می تواند یکی از اصول مهم احداث این شبکه شهری باشد.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی همراز و به کوشش و تنظیم مرکز ترویج حقوق شهروندی استان اصفهان، این روزها شهروندان اصفهانی شاهد انقلابی بزرگ در توسعه شبکه دوچرخه سواری در کلانشهر اصفهان هستند که هرچند به ظاهر مبین توجه مدیران به موضوع دوچرخه سواری و بازگرداندن اصفهان به عنوان قدیمی خود، یعنی "شهر دوچرخه ها" است، ولی با نیم نگاهی به سند استاندارد ملی شماره 20981 که بر " معابر شهری – مسیرهای دوچرخه سواری" Urban Roads – Bicycle Paths پرداخته است ، به نظر می رسد این توسعه شبکه ای در آینده ای نزدیک به دردسری برای شهروندان به ویژه دوچرخه سواران تبدیل خواهد شد که نمی توان از آن به عنوان یکی از نقاط روشن کارنامه مدیران شهری در دوره پنجم یاد کرد.
در بخش اول این گزارش به مسائلی در اینخصوص می پردازیم و مابقی آن را نیز در بخش های دیگر ارائه خواهیم کرد:
بند 3 فصل 3: در این بند از سند استاندارد شبکه حمل و نقل دوچرخه در شهرها صراحتا دوچرخه را وسیله غیرموتوری تعریف کرده و استفاده سایر وسائل نقلیه موتوری از این سطوح را ممنوع کرده است.
حال همانطور که شهروندان نیز به دفعات مشاهده کرده اند، این مسیرها به محلی برای رفت و آمد راکبان موتورسیکلت ها تبدیل شده است، توقع می رود مدیریت شهری برنامه منسجم و مدون خود را برای جلوگیری از ورود موتورسیکلت سواران به این محیط به منظور حفظ آرامش شهروندان و امنیت ارائه دهد و به شهروندان پاسخ دهد که در شرایط کنونی که نه پلیس برای جلوگیری از ورود موتورسیکلت ها به این سطوح طرحی برای افزایش نیروی انسانی دارد و نه معاونت حمل و نقل و ترافیک طرحی برای افزایش ابزارهای نظارت الکترونیک، از چه طریقی قرار است جلوی این موضوع گرفته شود؟
در بند 13 فصل 3 سند نیز در بخش فاصله دید (Clear Sight Pistance) آمده است که " بهتر است دوچرخه سواران بتوانند فضای جلوی خود را از فاصله دورتری ببینند. این فاصله برابر مسافتی است که دوچرخه سوار طی مدت 8 تا 10 ثانیه طی می کند. " حال با بیان این موضوع باید از طراحان این شبکه پرسید که امنیت شهروندانی که قرار است از این مسیرها در خیابان های پرپیچ و خم شهر و یا پرتردد مانند خیابان سیمین عبور کنند و هر لحظه ممکن است یک مانع انسانی یا غیر انسانی مقابل اشان سبز شود ، چگونه تامین می شود؟
البته در بند 5 فصل 5 این سند نیز به لزوم نبود پیچیدگی غیر ضروری در مسیر به عنوان یک اصل استانداردی اشاره شده است، لذا باید دید آیا واقعا در تمام این مسیرها، این اصول رعایت شده است؟
اما یکی از بند های مهم این سند استاندارد، بند6 فصل 5 است که به موضوع امنیت دوچرخه سواران تاکید موکد دارد، به این شکل که تصریح می دارد: دوچرخه سوار در حین عبور از این شبکه شهری باید نسبت به جان و مال خود احساس امنیت داشته باشد. این امنیت به تمام عناصر شبکه دوچرخه سواری تاکید دارد و تصریح می کند که تمامی عناصر دوچرخه سواری در این شبکه باید ایمن باشد، این در حالی است که در بسیاری از این مسیرها موانع جداکننده مسیر از مسیر اصلی، با موانع بتنی جدا شده و استفاده از مصالح بتن به ویژه مواقعی که دوچرخه سوار نتواند تعادل خود را حفظ کند، بسیار خطرناک است.
همچنین در بند 2 فصل 6 این سند به موضوع اندازه مسیر استاندارد فضای حرکت دوچرخه سواران پرداخته شده و عنوان کرده در صورتی که مسیر درجه 2 در مجاورت خط پارک حاشیه ای قرار داشته باشد، باید نوار حائلی به عرض حداقل 0.75 متر بین خط پارک و مسیر دوچرخه در نظر گرفته شود تا مانع از ایجاد اثرات بازکردن درب خودرو در هنگام سوار و پیاده شدن به دوچرخه سواران گردد.
همچنین در صورتی که مسیر دوچرخه به صورت 2 طرفه باشد، حداقل عرض مسیر دوطرفه باید بین 2.5 تا 3 متر باشد.
حال با این انقلاب عمرانی ! در کلانشهر اصفهان و توسعه افسارگسیخته شبکه دوچرخه سواری شهری، می توان دریافت که این استانداردها تا چه میزان در حال رعایت شدن است.
مرکزترویج حقوق شهروندی استان اصفهان
این گزارش ادامه دارد....