پایگاه خبری تحلیلی همراز/آتنا قلی پور: چند سالی است که در نظام آموزشی کشور یک روز قبل از بازگشایی رسمی مدارس، روزی به اسم شکوفه ها برای استقبال از کلاس اولی ها به صورت خاص و ویژه قرار دادند،و امسال من به عنوان یک مادر دخترم رو برای اولین بار راهی دنیای جدیدی به اسم مدرسه کردم،ولی هنوز روز اولی که...
پایگاه خبری تحلیلی همراز/آتنا قلی پور: چند سالی است که در نظام آموزشی کشور یک روز قبل از بازگشایی رسمی مدارس، روزی به اسم شکوفه ها برای استقبال از کلاس اولی ها به صورت خاص و ویژه قرار دادند،و امسال من به عنوان یک مادر دخترم رو برای اولین بار راهی دنیای جدیدی به اسم مدرسه کردم،ولی هنوز روز اولی که خودم با مادرم به مدرسه رفتم یادم هست خیلی واضح و روشن..،
و من حالا امروز نه در جایگاه یک کلاس اولی بلکه در جایگاه یک انسان بالغ به فرزندم نگاه می کنم،کسی که امروزنه تنها استقلالش بیشتر می شود، بلکه صاحب فکر و سلیقه ایی خاص است،نگاهم نمی تواند دیگر به او کودکانه باشد هرچند اعتقادم بر این است که کودکم تا کودک است،باید کودکی کند، اما خواسته های کودکان امروز قطع به یقین کودکانه نیست،آنها با توجه به رشد جامعه و تغییر سیستماتیک موجود در فرهنگ کنونی ما تغییر کرده اند و نگاهشان صرفا، نگاهی کودکانه نیست و به راحتی فکر بزرگترها را حتی در کوچکترین موارد می خوانند،دنیای آنها گرچه کوچک است، ولی پر از اتفافات بزرگ که می‌طلبد نگاهی بزرگ را هم چاشنی آن نمود،کودک امروز من متاسفانه رنگ بازی های کودکانه اش الکترونیکی شده،دیگر از بازی های قدیم در اشتیاق بازیهایشان دیده نمیشود،اما جایگاه مناسب مدرسه و تفکر کادر آموزشی قطعا می تواند راه گشا باشد،هرچند که پیشرفت تکنولوژی را در مدارس هم شاهد هستیم و آنها نیز به سمت مدارس الکترونیک گام برداشته اند،اما کار با دست و نوشتن با گچ نباید برای بچه شود آرزو...
کودکان امروز در دنیایی پا گذاشته‌اند که با دنیای ما بسیار متفاوته؛ تفاوت اصلی هم در «محیط» هست که کودکان امروز به دنیا می‌آیند.وبه عقیده بسیاری از کارشناسان و فیلسوفان، یکی از عوامل اصلی موثر بر سبک‌زندگی و آگاهی و اندیشه افراد، محیط آنها هست.
دنیای پر شتاب الکترونیک خواه نا خواه در زندگی ما تاثیر گذاشته و خواهد گذاشت اما آیا خانواده به عنوان پایه اصلی جامعه می تواند سرعت ورودش را به خانه و حریم های شخصی کنترل کند؟ جواب این سوال این روزها دغدغه خیلی از خانواده ها شده است که اما من به عنوان یک مادر شاغل و آشنا به این موج فرا گیر امروزی ،می گویم نه،نمی شود.مادامی که ما تغییر طلب و خواستار پیشرفت باشیم که این جزو ذات بشر است،این روند به طور محسوسی وارد بنیان خانواده ها می شود و بسته به پیشرفت و درصد پذیرش آن فرق می کند،اما نباید از نکته مهم این روند غافل شد؛کودکان و نوجوانان بیشترین عامل به روز رسانی خانواده ها هستند. تکنولوژی امروز، بویژه فضای مجازی، محیط کودکان امروز را تسخیر کرده. بحث های مختلفی در این زمینه بین اندیشمندان وجود داره و هنوز یک جواب خیلی قاطع و روشنی داده نشده است که این تکنولوژی امروز حقیقتاً مصداقی از پیشرفت انسان هست یا خیر. علیرغم همه اینها، ارتباط عمیق کودکان امروز با ابزارهای تکنولوژیک مثل موبایل رو نمی توان نادیده گرفت؛ و تا زمانی که بشر به تصمیم قطعی در این زمینه نرسیده، اقداماتی مانند گرفتن موبایل کودکان در دوران دبستان و ... نمی تواند راهکار فکر‌شده و مناسبی باشد. چرا که دنیا آنها مدام در حال تغییر است و آنها تشنه جدیدترین تغییرات و حالا مدرسه ها می توانند به این روند تغییر کمک کنند و حتی در بسیاری موارد شاکله آن را تغییر دهند و با یک هدایت سازی صحیح در جهت پیشرفت کودکان آن را به کار بندند،حالا که مدارس به سوی دنیای دیجیتال گام برداشته اند چرا نیازهای کودکان را در این زمینه در پشت درهای مدرسه قرار دهیم،وجود تبلت و موبایل های هوشمند اتفاق غیر قابل انکار هر خانواده است پس چرا در جهت آموزشی شدن و کاربردی کردن آن به کار نبندیم؟
چرا همیشه باید فرار را بر قرار وتعامل ترجیح دهیم و هر وقت که بن بست رسیدیم علت را در عدم آگاهی و نبود فرهنگ صحیح استفاده از آن جستجو کنیم؟
چرا فرهنگ سازی رو از پایه و دبستان شروع نکنیم؟
چرا در نظام آموزشی ما نباید جایی برای درس تکنولوژی و استفاده صحیح و کاربردی آن وجود داشته باشد؟
و هزاران چرایی بی پاسخ دیگر....
بهترین کار آن است که از همین ابزارهای مانوس کودکان، در جهت ارتقای آنها و یاد دادن شیوه های استفاده بهتر از آن استفاده کرد.
خود درس تغییرات تکنولوژی در فرهنگ هم می تونه از کودکی به بچه ها آموزش داده شود.
به جای کشیدن پرده بر روی امواج آنها را در مسیر صحیح جهت روشن شدن راه کودکانمان سوق دهیم.