امروزه در هر سایت و صفحه ای در فضای مجازی که بنگریم، نقشه ای از ایران بزرگ در دوران اقتدار گذشته ی آن را می توان دید که نشان از آرزومندی ملتی است که در حسرت پاره پاره شدن پیکرش اشک در سکوت را انتخاب نموده است. تکه تکه شدنی که بیشترین نمود خود را شاید در اواخر سلطنت ننگین قاجار داشت و روسها که...
تلخکامی این تجزیه ها هنوز هم در ذهن تاریخی ایرانیان نشسته است. امروز در پیکره ی ایران، شاید اغراق نباشد که استان اصفهان را قلب تپنده بدانیم. استانی که همیشه تلاش داشته است بر یکپارچگی ایران و صیانت از دین مبین اسلام .
مردم این استان بهترین جوانان خود را دادند تا خوزستان بماند و بهترین شهرهای خود را در اختیار فراریان از دژخیم جنگ قرار دادند. اما اینک تنها 23 هزار مزار و بیشترین مالیات ها و کمترین بودجه ها نصیب آنها شده است و به پاس این ایثار، از همه سو مورد هجمه قرار گرفته اند.
مردم نجیب استان اصفهان، همواره دست به زانوی خویش زده و آفریده اند، بهترین ها را در عرصه های مختلف، آفرینش هایی که برای برخی کوته فکران گویا گران آمده است و سعی در نابودی آن گرفته اند تا به انجا که اگر چه خود و خانواده هایشان را مهمان اصفهان کرده اند اما رگ حیات استان را قطع نموده اند.
دولتها همیشه در تنگناها مدیران استان اصفهان را به یاری طلبیده اند زیرا دیده اند که خرازی و کاظمی و همت چه کردند در جنگ عراقی ها علیه ایران، می دانند که این مدیران ملی فکر می کنند و تصمیم گیری آنها بر اساس سنت های جاهلی و طایفه گری نیست.
مردم استان اصفهان که همیشه با پرداخت بالاترین درصد مالیاتها تنها، دود و بیماری های صنایع بزرگ برایشان مانده است اینک با طرحی روبه رو شده اند که شاید تیری است بر پیکر نیمه جان استان اصفهان. پاره پاره شدن قلب ایران شاید در نگاه نخست برای برخی خوشایند باشد، اما اگر به صورت یک زنجیره به رویدادهای اخیر بنگریم، مطالبی به ذهن قرین می شود که امیدوارم مدیریت استان و مجمع نمایندگان به آن توجه داشته باشند، یا حداقل پاسخی براین دغدغه ها ، البته پاسخی عقلی و نه توجیهی جاهلانه.
در این چند سال، مهاجرت های بی رویه و سیل آسا، نفس را بر اصفهان تنگ کرده است و مردمان مذهبی و مهمان نواز با چالش هایی نظیر برخی ناهنجاری های اجتماعی و اخلاقی ، انتصاب گسترده مدیران غیربومی و افزایش میزان بیکاری در میان جوانان بومی مواجه شده اند.
حال در نظر بیاورید در آینده به گونه ای شود که نماینده استان اصفهان اصلا بخواهد که زاینده رود خشک بشود. می پرسید چرا و چگونه؟ به چند ماه گذشته فلش بک بزنیم، مجلس ایران استانی شدن انتخابات را تصویب می کند، خوب برای اصفهان جای امیدواری هنوز هست، رای مردم مناطقی نظیر کاشان، اردستان، نایین و شهرستان هایی که کمتر مورد هجمه مهاجرت ها قرار گرفته اند می توانست توازنی ایجاد کرده و مانع فرو پاشی هویت استان اصفهان شود.
اما گویا آنها که برای استان خواب دیده اند، بختکی را به جان اصفهان خواهند افکند که عبارت است از تجزیه ی قلب ایران. حال در نظر بیاورید که برای انتخابات اصفهان در مجلس ، اتوبوس اتوبوس رای دهنده وارد و سپس نماینده ای انتخاب شود که اصولا خواهان نابودی زاینده رود است و هیچ علاقه ای به اصفهان ندارد. نتیجه ، مرگ این پیکر نیمه جان است.اتفاقی که مشابه آن را با شدت یا خفت در انتخابات های گوناگون شهرهای این استان دیده ایم.
آقای رییس جمهور آیا رواست که بهترین جوانان این استان را به تهران ببرید و شورای اداری نه چندان کار آمد را بری استان انتخاب نمایید؟ آیا بیشترین مالیات را از مردم استان اخذ می کنید و آلودگی صنعتی و خشکی زاینده رود را برای آنها به ارث می گذارید؟
آیا این رسم رفاقت است با پدران و مادران شهدای لشگر امام حسین (ع) و نجف اشرف؟
آیا همت را فراموش کرده اید؟
آیا قرار است با تغییر بافت جمعیتی استان، هویت مذهبی، استان اصفهان را نشانه بروید؟
آقایان و خانم های نماینده از خواب برخیزید، با این دست و فرمانی که دولت می رود، برداشت کاشته ی شما چیزی جز باد نیست!