این روزها موسیقی در جامعه ایرانی جایگاه اصیل خود را از دست داده و در برابر موسیقی بی هویت غربی همچون طعمه ای بی دفاع در معرض تاخت و تاز قرار گرفته است.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی همراز/مهدی رسول زاده: تاریخ موسیقی ایران تاریخ پر فرازو نشیبی است که ستاره طلایی آن را در طول تاریخ به سینه "فارابی" آویخته اند، اما تاریخچه آن به دوران اساطیری باز می گردد و استفاده موزون ایرانیان از نغمه، ریتم و وزن.
مادها از حدود 8 قرن پیش از میلاد به عنوان قومی آریایی موسیقی را ارج می نهادند و "هرودوت"، مورخ معتبر یونانی نیز به این موضوع اشاره مستقیم داشته است.
پس از مادها، هخامنشیان نیز از 550 تا 320 پیش از میلاد در ایران حکومت کردند و علاوه بر موسیقی آیینی یا مذهبی، موسیقی رزمی و بزمی را نیز رواج دادند و کُرنای فلزی محصول هنری این دوره است.
در همین دوره یونانیان به بخش هایی از امپراطوری ایران تسلط یافتند و به همین سبب پای موسیقی ایرانی به غرب باز شد.
"ابوالفرج اصفهانی" در کتاب "الاغانی" می نویسد که "موسیقی ایرانی پیش از اسلام نیز مبتنی بر شعر بوده" و این یعنی این که ایرانیان برای اصالت کلام اهمیت بسیار بالایی قائل بودند و کلام را فدای ریتم نمی کردند، موضوعی که متاسفانه در موسیقی غربی که این روزها به طور گسترده وارد کشورهای شرقی شده است، کمتر دیده می شود.
موسیقی در ایران پس از دوره کوتاهی از ورود اسلام به ایران کمرنگ شد، اما زمان زیادی نگذشت که اتفاقا "الاعثی بن قیس"، عرب زبانی که تاحدودی فارسی هم می دانست، موسیقیمبتنی بر شعر را در ایران بازآفرینی کرد.
همچنین برخی از منابع عربی نوشته اند که در زمان "عبدالله بن زبیر" که تصمیم بر مرمت خانه کعبه گرفته شد، تعدادی معمار و بنّا از ایران برای این کار به مکه عزیمت کردند و در حین کار موسیقی ایرانی را به عنوان کارآوا زمزمه می کردند که مورد توجه قرار گرفته بود.
اما موسیقی ایرانی تنها در سرزمین اعراب نفوذ نکرد و بر اساس نظریه "فارمر"، نظریه پرداز غربی حوزه موسیقی، بسیاری از موسیقیدان های غربی خود را وامدار فارابی ایرانی می دانند و این در حالی است که بسیاری از ایرانیان این شخصیت بزرگ فرهنگی را نمی شناسند.
نه تنها این شخصیت بزرگ فرهنگی که حتی خیلی از ایرانیان نمی دانند که ابن سینا نیز علاوه بر طب، یکی از دانشمندان حوزه موسیقی بوده به طوری که "ابومنصور بن زیله"، شاگرد ابن سینا در اثری به نام "الکافی فی الموسیقی" به بخش هایی از نظرات وی درباره موسیقی ایران پرداخته است.
موسیقی در ایران تا دوران قاجار از یک رویه ثابتی پیروی کرد تا این که با بازشدن پای شاهان ایرانی به فرنگ، موسیقی ایرانی نیز دچار تحول شد و در اولین برخورد موسیقی ایرانی با موسیقی فرنگی، مطربی وارد فرهنگ موسیقایی ایرانی شد.
در دوران پهلوی و با غربگرایی ایران به بهانه نوگرایی، این نوع از موسیقی با انواع هیپ هاپ، راک و ... و با چراغ سبز حکومت، قله های حجب و حیای ایرانی را درنوردید.
پس از انقلاب شکوهمند اسلامی در حالی که بسیاری بر این باور بودند که موسیقی به هر نحوی دچار فراموشی خواهد شد، تلاش زیادی به عمل آمد تا بخشی از موسیقی غیر اصیل که در فرهنگ موسیقایی ایرانی ورود کرده بود جدا شود و مسائل فقه اسلامی نیز در آن مورد توجه قرار گیرد، برخی با مقاومت در برابر این امر و برخی دیگر نیز نادانسته با مقاومت بی مورد و تعصب گونه بر سلایق فردی و شخصی خویش پافشاری کردند و بر پیکر نحیف این هنر ایرانی تاختند تا جایی که در یک آشفته بازار بزرگ، موسیقی به بیزینس برخی افراد سودجو تبدیل شد و به اسم هنر، هر شعر، نغمه، آوا و ریتمی را وارد عرصه هنر موسیقی کردند.
همین موضوع باعث شد تا موسیقی خشن به بالاترین سطح و حد خود وارد فرهنگ موسیقایی ایرانی شود و فرهنگ اصیل ایرانی را به ورطه فراموشی بکشاند.
با فوت بزرگانی که در این عرصه فعال بودند روز به روز بیشتر از پیش موسیقی خشن با سبک های مختلف به ویژه رپ وارد عرصه اجتماعی شد تا جائیکه توانست گروه های هواداری را نیز برای خود تشکیل دهد که شاید عمده دلیل این موضوع را بتوان غفلت خانواده ها نسبت به خوراک فکری و فرهنگی فرزندانشان دانست.
قله یخ موسیقی خشن غربی وقتی از آب بیرون زد که جامعه ناگهان با شمار قابل توجه طرفداران صفحه شخصی فردی مواجه شدند که در موسیقی آن هم به سبک رپ از بیان هیچ کلامی ابا نداشته و هر لفظی را به راحتی به زبان می راند.
مردی که پشت پرده های موسیقایی وی برای هوادارنش که عمدتا از قشر نوجوان بودند، جذاب تر از پیش پرده های آن بود.
البته "تتلو" در این عرصه تنها مصداق اضمحلال فرهنگ موسیقایی ایرانیان نبود و در کنار وی افراد دیگری هم بودند که توانستند از احساسات جوانان و نوجوانان نهایت سوء استفاده را ببرند.
تتلو و هم سبک هایش سردمداران نوعی از موسیقی به نام رپ در ایران هستند که نوعی کلام و گفتار همراه با ریتم و آهنگ است و اولین بار توسط سیاه پوستان آمریکایی در براتکس نیویورک شکل گرفت. سپس خوانندگان DanceHall این سبک را در کنار موسیقی هیپ هاپ شکل دادند.
حالا بسیاری از جوانان بدون آنکه ارزش موسیقی اصیل ایرانی را متوجه باشند، فرهنگ اصیل وچند هزارساله خود را به گونه ای مقابل فرهنگ نا موزون غربی ذبح می کنند که بسیاری از کارشناسان سبک موسیقایی رپ را نه تنها باعث بیان اعتراض و دیدگاه های اعتراضی نمی دانند، که این نوع موسیقی را مروج خشونت در جامعه غربی بیان کرده و معتقدند حتی غرب وحشی که خودشان لقب "وحشی" را برای جامعه خودساخته خود برگزیدند، نیز از این سبک موسیقایی بیزار بوده و تنها گروه های خاص جامعه که عمدتا از وندالیسم ها، هیپی ها ، نیهیلسم ها و رپر ها هستند از این سبک ها هواداری می کنند./انتهای پیام