این روزها به سالگرد تجمع بزرگ و البته مسالمت آمیز سال 1400 که در آن جمعیت انبوهی از مردم اصفهان در کنار پل تاریخی خواجو مطالبه آب داشتند نزدیک می شویم و هنوز پس از گذشت یکسال، وضعیت آب این استان و البته استان های همجوار که فلات مرکزی ایران را تشکیل می دهند، در هاله ای از ابهام مانده است.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی همراز: در چنین شرایطی نه تنها آب کشاورزی، که بر اساس شواهد و قرائن، آب شرب نیز در نصف جهان از وضعیت خوبی برخوردار نیست و هرچند که مدیریت بحران در این زمینه، تنها دست به آسمان گشودن برای اندکی بارش از ابر مهربانی بر زخم های کهنه بی مدیریتی را توصیه می کند، ولی گویا ابرهای مهربانی نیز با زمین نامهربان شده و باید گفت با این پاییزِ خشکِ قرنِ جدید، "قرونی گذشت و قِرانی نبارید."
بی شک کشاورزان اصفهانی که سالیان متمادی است شاهد هزارچاک شدن تن و جان تشنه زمین های کشاورزی اشان بوده و هستند، امسال نیز به طلب آب مطالباتی از مسئولان استان و وزارت نیرو دارند و هرچند که با توجه به درایت و همراهی کشاورزان اصفهانی در ادوار مختلف با نظام جمهوری اسلامی و در نظر گرفتن فضای فعلی کشور، بعید است این مطالبات با تجمع همراه شود، اما مطمئنا دولت مجددا با انبوهی از استدلال و استنتاج منطقی مبتنی برعدد و رقم و آمار از سوی کشاورزان مواجه می شود که اگر پاسخی منطقی برای آن نداشته باشد، و با توجه به اظهارات معاون وقت رئیس جمهور (سید صولت مرتضوی) در سفر استانی آیت الله رئیسی به اصفهان که مورد اعتراض کشاورزان اصفهانی واقع شد، باید رابطه خود با جمعیت انبوه کشاورزان را گسسته ببیند.
اما از سویی آنچه که می تواند کشاورزان را برای این مطالبه متقاعد سازد، این که حجم آب پشت سد که قرار است شرب ، کشاورزی و بخشی از صنعت را تامین کند، به حدی بحرانی است که خطوط قرمز را رد کرده و کمی پایین تر از خطی قرار گرفته که قرار بود وقتی آب تا این حد به انتها می رسد، آژیرهای خطر به صدا درآیند.
اکنون و بر اساس اعلام منابع رسمی، تنها 135 میلیون مترمکعب کل حجم آب پشت سدی است که ظرفیت آن تا یک میلیارد و 200 میلیون مترمکعب تخمین زده شده و این رقم یعنی چیزی حدود 10 درصد حجم سد زاینده رود!!!
و نکته مخوف تر این قصه تراژیک این که حدود 80 تا 85 میلیون مترمکعب این آب قابل استفاده نبوده و نمی توان به استحصال آن که طی سالیان متمادی به گل و لای تبدیل شده ، امید بست و این یعنی این که در خوش بینانه ترین حالت، الان زاینده رود تنها حدود 50 میلیون مترمکعب آب قابل استفاده دارد و پاییزی را پیش روی خود می بیند که از یکی دو ماه قبل سازمان هواشناسی بر کم بارشی آن تاکید کرده بود.
حالا با این توضیح، باید "حدیث مفصل خواند ازاین مجمل" که وقتی آبی برای شرب نمانده، چطور می توان سهمی از "هیچ" را برای شرب و سهمی دیگر از همین "هیچ" را برای کشاورزی اختصاص داد؟
لذا هرچند که اظهارات برخی از مدیران مبنی بر بازگشایی زاینده رود در روزهای پایانی آبان ماه تعجب اهالی فن را برانگیخت، اما حالا با فراموش کردن این اظهارات، باید گفت وقت عبور از دوگانه شرب و کشاورزی فرا رسیده و باید برای تامین جرعه ای از حیات تلاش کرد./انتهای پیام
به قلم رضا صالحی پژوه