مدیریت شهری اصفهان مسیر را گم کرده است

مهدی محبی در یادداشتی به وضعیت عملکردی مدیریت شهری اصفهان در دوره جدید پرداخته و این وضعیت را برای آینده اصفهان نگران کننده خوانده است، در زیر یادداشت این فعال اجتماعی را از نظر می گذرانیم:

سامانه نظرسنجی و ارزشیابی شهرداری اصفهان با درج یک پرسشنامه بر روی این سامانه مدعی شده با "هدف شناسایی مهمترین انتظارات اخلاقی و رفتاری شهروندان از مدیران و کارکنان شهرداری اصفهان" برای ساخت شهر و شهرداری سرآمد این نظرسنجی را انجام می دهد.

اینکه برای اداره شهر، صاحبان اصلی شهر را در مسائل مختلف شهری دخالت بدهیم و نظر آنها را جویا شویم امر پسندیده و قابل تقدیری است مشروط به آنکه نظرات مردم زینت الاشاره برای نمایش‌های رسانه ای و مصاحبه ها و مکاتبه های رسمی و غیررسمی نباشد، بلکه نظرات مردم نه تنها واقعا شنیده شود، که باید در فعل و عمل هم نشانه هایی از رفتارهای مدیریتی منطبق با نظرات و خواسته های مردم ملموس باشد.

نکته دیگر این است که آن چه در شهرداری می گذرد برای بیشتر مردم و از جمله اهالی رسانه مبرهن و متعین است ضعف مفرط عملکردی در مقابل انبوهی از شعارهای پرطمطراق است که هیچ نشانه ای از ایجاد امید را در بین شهروندان زنده نمی کند، اگر چه مدیران شهری خیلی تلاش دارند از طریق رسانه ها و تریبون های مختلف وانمود کنند تغییرات ایجاد شده در مدیریت شهری نسبت به‌ دوره های قبلی متفاوت و به نفع شهروندان است؛ چیزی که برای مردم و رسانه ها قابل پذیرش نیست زیرا آنچه در شهر مشاهده و احساس می شود، ملاک قضاوت در مورد عملکرد مدیریت شهری است نه آنچه مدیران شهری می گويند، بنابراین واقعیت این است که آنچه تاکنون در این دوره مدیریت شهری اتفاق افتاده مطابقت چندانی با میل و خواسته عموم شهروندان ندارد، مگر اینکه ما خیل حدود ۲میلیون نفری شهروندان را به آن ۱۰۰ هزار نفری که به شورای شهر دوره ششم رای داده اند- که اتفاقا بخشی از آنان نیز در همین مدت کوتاه از عملکرد این مدیریت شهری مایوس شده اند-تقلیل دهیم.

به نظر می رسد مدیریت شهری "سوراخ دعا را گم کرده است" و به جای پرهیز از شعارگرایی و نمایش های بیهوده، با چشمانی بسته در مسیری اشتباه حرکت را آغاز کرده و هر لحظه بر سرعت خودروی بی ترمز خود به مقصد "ناکجاآباد" می افزاید و چنانچه به خود نیاید دردها و دردسرهای مسافران بی گناه(شهروندان) این خودروی ناایمن را صدچندان می کند./انتهای پیام

به قلم مهدی محبی