همه ضریح‌های حرم امام حسین (ع) ساخته دست هنرمندان ایرانی در دوره های مختلف بوده است. علاوه بر این، بسیاری از تزیینات حرم از جمله آینه کاری‌ها را نیز هنرمندان ایرانی انجام داده اند.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی همراز، به طور حتم برای هر مسلمان شیعه ای که حب اهل بیت (ع) را در دل دارد، عتبات و مکان های زیارتی منتسب به امامان (ع) فضای معنوی خاصی خواهد داشت و حضور در این فضاهای زیارتی حال و هوای عجیبی را با خود به همراه می آورد. این روزها که مزین به نام سید الشهدا (ع) است و در آستانه اربعین حسینی (ع)، شاید برای شما هم جالب باشد که بدانید قدیمی ترین ضریح امام حسین (ع) الان کجاست و در کجا نگهداری می‌شود؟
در این گزارش نیز بنا داریم با گشتی در دل تاریخ درباره قدیمی ترین ضریح امام حسین (ع) و مکان فعلی اش و اینکه امام سوم شیعیان تا کنون چند ضریح داشته است، صحبت کنیم.
ضریح امام حسین (ع) برخلاف ضریح سایر امامان (ع)، شش گوشه دارد که طبق روایات به دلیل وجود قبر حضرت علی‌اکبر (ع) در پایین پای ایشان، به این شکل ساخته شده است.
موزه حرم امام حسین (ع) در سال 1387 هجری شمسی آغاز به کار کرد. این موزه در طبقه دوم حرم مطهر سید الشهدا (ع) و در قسمت فوقانی «باب القبله» قرار دارد که آثار تاریخی و اسلامی متعددی را می‌توانید در آنجا ببینید.
یکی از نکات جالب توجه در این موزه این است که قدیمی‌ترین ضریح ابا عبدالله الحسین (ع) در این موزه قرار دارد و افرادی که به کربلا مشرف می شوند، می‌توانند در بازدید از این موزه قدیمی ترین ضریح امام سوم شیعیان را از نزدیک ببینند.
همه ضریح‌های حرم امام حسین (ع) ساخته دست هنرمندان ایرانی در دوره‌های مختلف بوده است. علاوه بر این، بسیاری از تزیینات حرم از جمله آینه کاری‌ها هم کار دست هنرمندان ایرانی است.
اولین ضریح بر روی قبر امام حسین (ع) از جنس چوب بود و توسط عضد الدوله دیلمی ساخته شد. در دوره قاجاریه ابتدا فتحلی شاه و بعد انیس الدوله همسر ناصرالدین شاه هرکدام ضریحی از جنس نقره برای قبر شریف امام حسین (ع) ساختند.
طاهر سیف‌الدین داعی مطلق فرقه بهره هند ضریحی از نقره خالص ساخت. این ضریح با ضریح قاجاری تعویض شد و ضریح قبلی برای نصب بر روی قبر مطهر امامین عسکریین (ع) به سامرا فرستاده شد.
در این موزه کتیبه ای قرار دارد که روی آن زیارت وارث به طور کامل نوشته شده است یا قالی‌های حریر قدیمی و چهل چراغ‌هایی که دویست سال پیش توسط ناصر الدین شاه قاجار به حرم مقدس امام حسین (ع) اهدا شده بود. قرآن منسوب به خط امام علی (ع) و دربهای قدیم و ضریح قدیم حرم امام حسین (علیه السلام) از دیگر آثار موجود در این موزه است. شمشیرها، قالی ها، سجاده ها، لوسترها، دست نوشته های تاریخی و اسباب و اشیا نقره بسیاری مانند درب‌ها و دروازه‌ها در این موزه دیده می‌شود. یکی از ارزشمندترین آثاری که در این موزه نگهداری می‌شود، تار مویی است که منتسب به پیامبر بزرگوار اسلام است.
در مجموع در این موزه آثار تاریخی و اسلامی بسیار ارزشمندی دیده می شود که عاشقان، پادشاهان و شخصیت های مختلف سیاسی، اجتماعی و مذهبی در طول تاریخ به آستان مقدس حسینی (ع) هدیه کردند.
یکی از مهمترین آثاری که در این موزه قرار دارد، زنجیرهای آهنینی است که به درب های بارگاه مقدس امام حسین (ع) وصل می شده، در آن زمان لشکریان عثمانی با اسب وارد حرم مطهر امام حسین (ع) شده و حرمت این بارگاه مقدس را نگه نمی داشتند، به همین دلیل تصمیم گرفته شد تا با تهیه این زنجیرها و بستن آنها به درب لشکریان عثمانی را وادار کنند، بدون اسب وارد حرم مطهر شوند.
یک قطعه فرش بسیار قیمتی و با قدمت 150 ساله، دست بافته هایی از ابریشم و دیگر منسوجات، لوستری بسیار ارزشمند که با شمع روشن می شود و 200 سال قبل ناصر الدین شاه قاجار به آستان مقدس حسینی اهدا کرده است، الماس بزرگی که «فیصل بن عبد العزیز»، پادشاه وقت عربستان حین سفر به عراق در سال 1921 میلادی و زیارت از مرقد مطهر امام حسین (علیه السلام) آن را به آستان مقدس حسینی اهدا کرد، تابلوی دربر دارنده، مجموعه سپرهایی که قدمتی بالع بر یک صد تا هشت صد سال قبل دارند و در سال 778 هجری سلطان احمد جلائری آن را به آستان مقدس حسینی اهدا کرد، تفنگ هایی که طول برخی از آنها به 2 متر می‌رسد و از سوی سلاطین عثمانی به آستان مقدس حسینی اهدا شده است.
شمشیرهای مرصع نشان که از سوی پادشاهان سرزمین پارس به آستان مقدس حسینی اهدا شده است، تبری قدیمی که از سوی پادشاه سرزمین اودی که مملکتی شیعی بود و در قرن 11 هجری در شبه قاره هند تشکیل شد، به آستان مقدس حسینی اهدا شده است، سکه های پول مربوط به دوره های مختلف اسلامی، صندوقچه ای مشابه صندوقچه حضرت فاطمه (س) که هم اکنون در موزه توپ کاپی درترکیه نگهداری می‌شود.
کتیبه ای که قدمت آن به صدها سال قبل بر می گردد و آن را یک شاهزاده به آستان مقدس حسینی اهدا کرده و علاوه بر طلا کوب بودن نوشته های آن، مزین به سنگ های قیمتی است، یا منبری ساخت هند که ویژگی این منبر عدم استفاده از میخ در ساخت آن است و در هند به منبرهای سلطنتی معروف است. تاریخ ساخت این منبر به 160 سال قبل باز می گردد و در آن از نخ طلای خالص و آیاتی از قرآن مجید استفاده شده است./انتهای پیام
وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی