نمایندگان بی‌خبرند...!

اما به‌واقع آیا غیرازاین است که کارشناسان، نیروی انسانی هر جامعه را موتور محرکه آن می‌دانند و همچنین غیرازاین است که حضور مسئولان در بین مردم باعث می‌شود تا سرمایه‌های اجتماعی به‌خوبی حفظ شود و این موتور محرکه با توان و کار آیی بیشتری حرکت کند؟ آیا غیرازاین است که بی‌اطلاعی مسئولان به‌ویژه نمایندگانی که به نمایندگی از مردم و با امانت سنگین رأی ملت به بهارستان راه‌یافته‌اند، چشم امید یک جمعیت 75 میلیونی هستند؟ اینک که رهبر معظم انقلاب نیز در فرمایشات خود بر حفظ سرمایه‌های اجتماعی تأکیددارند، چرا مسئولان نباید خود را در بین مردم دیده و همواره راهی می‌یابند تا خود را جدا از مردم ببینند؟ آیا این همان مشی امیرالمؤمنین، علی (ع) است که از حضور بی‌تکلف و بی‌آلایش اش در بین مردم حکایت‌ها و روایت‌های متعدد نقل‌شده است؟ آیا این مشی همان مردی است که شبانه برای یتیمان و بیوه‌زنان انبان آذوقه می‌برد و ناشناس پشت در خانه‌هایشان می‌گذاشت؟ آیا این مشی برخی مسئولان که خود را فرسنگ‌ها از مردم به دور می‌پندارند، مروج مشی اشرافیت طلبی نیست؟ و این‌که آیا اشرافیت طلبی برخی از مدیران و مسئولان زمینه بروز فسادهای میلیاردی را فراهم نمی‌آورد؟ وقتی برخی از نمایندگان مجلس که وظیفه تصویب قانون را بر عهده‌دارند، از روند رو به رشد قیمت‌ها در بازار بی‌اطلاع هستند، چگونه می‌توان انتظار داشت بازار افسارگسیخته این روزها کمی آرام بگیرد؟ شاید همین بی‌اطلاعی‌هاست که باعث می‌شود نوروز که می‌آید نگرانی گران شدن بلیت اتوبوس و تاکسی، پوشاک، مواد غذایی و خوراکی و ... بر جامعه سایه افکند و طعم نوروز را تلخ سازد، اربعین که می‌آید، بلیت اتوبوس‌های بین‌شهری در مسیرهای منتهی به غرب ایران دو برابر می‌شود، تابستان که می‌شود، بلیت هواپیما افزایش می‌یابد و .... و این در حالی است که یکی از وظایف نمایندگان مجلس که مهم‌ترین وظیفه بر اساس قانون اساسی هست، نظارت بر روند فعالیت مسئولان بوده درحالی‌که برخی از همین نمایندگان از نرخ مواد اولیه موردنیاز مردم در بازار بی‌خبرند!
در ادامه شاید نقل روایتی از پیامبر مهربانی‌ها و خوبی‌ها، رسول معظم اسلام (ص) خالی از لطف نباشد که: ایشان پیش از طلوع خورشید اسلام و پس‌ازآن نیز میان همگان به «امین» مشهور بود. خود می‌فرمود: "سه چیز است که آفریدگار اجازه شکستن آن‌ها را به کسی نداده است. یکی از آن‌ها، باز پس دادن امانت به صاحبش است؛ چه نیکوکار باشد چه گنه‌کار." دشمنان آن حضرت در مکه، حتی پس از اعلام پیامبری، همچنان نفیس‌ترین اشیای خود را نزد وی به امانت می‌گذاشتند و تردیدی به خود راه نمی‌دادند که مبادا او اموالشان را مصادره و به نفع آیین خود خرج کند. از همین رو، پس از هجرت، از امام (ع) خواست چند روز در مکه بماند و امانت‌ها را به صاحبانش پس بدهد. حال چطور برخی از مسئولان بار سنگین امانت رأی چند ده‌هزارنفری موکلانشان را روی دوششان احساس نمی‌کنند؟

یادداشت از مرجان حسینی