نیم نگاه اصفهانی ها به صندلی ریاست خصوصی ترین پارلمان ایران

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی همراز، اتاقی که هرچند در ظاهر شکل یک تشکل عادی دارد، اما قدرت اقتصادی و تاثیر گذاری آن در مناسب سیاسی به اندازه ای است که می تواند مهره های کلیدی را در پست های گوناگون حتی در هیئت دولت جانمایی کند.
جلال پور هرچند از نگاه بسیاری از کارشناسان انسانی موفق بود و در اوج با کناره گیری از خصوصی ترین پارلمان ایران انگشت تعجب همگان را بر لبانشان فرو برد، اما اینطور که از ظاهر امر بر می آید، شانس یار وی نبود تا بتواند همانطور که در تجارت پسته موفق بود، در این عرصه هم موفق باشد و نهایتا در نطقی کوتاه ولی پرمغز و پر مفهوم خبر از رفتن از ساختمان طالقانی داد.
رفتنی که شباهتی به رفتن نهاوندیان از این ساختمان نداشت، آن روزی که نهاوندیان اعضای اتاق را برای خداحافظی دور هم جمع کرد، امید اعضا به آن بود حالا که رئیسشان دست راست رئیس جمهوری شده که مهره چینی اقتصادی را در اولویت قرار داده و نه تنها نیم نگاه، که چهارچشمی هوای اقتصاد را خواهد داشت، دولت بتواند مشکلات این قشر را مرتفع سازد.
آن روزها که صدای چرخش دوباره چرخ های اقتصادی از میان چرخ های زنگ زده و غبار گرفته اقتصاد ایران به گوش می رسید و برق امید در دل و چشم اعضای اتاق می درخشید، کمتر کسی تصور می کرد اوضاع به جایی برسد که جلال پور عزم به رفتن جزم کند و بار و بنه ببندد و کلید را به فرد دیگری بسپارد.
حالا پارلمان خصوصی ایران در اثنای پوست اندازی دوباره چشم امید به همت یاران دیرینه بسته و می داند که بالا و پایین رفتن های کلید داران هم خیلی تاثیری در این زمینه ندارد و به نوعی باید گفت "کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من."
از سوی دیگر هرچند اتاق ایران فعلا با این استعفا مخالفت کرده، اما نباید از این موضوع به راحتی عبور کرد که وقتی رئیسی در اوج آن هم به دلیل بیماری و فشار زیاد کاری تصمیم به استعفا می گیرد، نه به صلاح سیستم است که با این استعفا مخالفت شود و نه به سود و صلاح خود فرد، پس خیلی دور از انتظار نیست که به زودی مُهر تایید پای استعفای جلال پور بنشیند و چشم ها و نظرها به سوی فرد دیگری متمایل گردد.
از این رو چشم امید اعضای این اتاق در این زمان کوتاه به فردی بسته شده که به زعم برخی از همین اعضا می تواند حکم نوش دارویی را برای وضعیت بیمار اشتغال، تولید، حمایت از تولید داخلی و ... داشته باشد.
عبدالوهاب سهل آبادی، صنعتگر، تولید کننده و اشتغالزای 57 ساله اصفهانی به عنوان گزینه مطرح این جابجایی در حالی مورد توجه برخی از اعضای این گروه قرار گرفته که به عنوان رئیسی خوش نام و نشان برای خانه صنعت و معدن ایران شناخته می شود.
مردی که نه تنها عمر خود را صرف تولید و اشتغالزایی کرده، که به عنوان درد آشنای صنعت و تولید و اشتغال می تواند به درمان این بیماری صعب العلاج کمک کند.
عبدالوهاب صنعت ایران علاوه بر تولید، سابقه فعالیت در نهادهای انقلابی را نیز دارد و بر همین اساس به "سردار تولید" شهره شده است.
لقبی که شاید به ظاهر یک عنوان ساده باشد، اما در عمل نشان می دهد که این فعال اشتغالزایی را هم دولتی ها قبول دارند و هم فعالان بخش خصوصی ، چرا که شاه کلید ارتباط دولت و بخش خصوصی در یکی از جیبهایش و نوشداروی قبل از مرگ سهراب تولید نیز در آن جیب این صنعتگر میانسال است.
در این میان از بین رقبای سهل آبادی شاید تنها بتوان به شافعی اشاره کرد که قبلا یک بار دیگر هم روی صندلی ریاست نشسته و هرچه در چنته داشته روکرده است.
البته در میان افرادی که توانمند چرخاندن این چرخ هستند، افرادی مانند میر محمد صادقی هم هست که به دلیل خوشفکری و تجربه بالا می تواند گزینه ای مطرح در این زمینه باشد، اما وی برای به دست آوردن این پست ابراز علاقه ای نکرده و نمی توان خیلی امیدوار بود.
علی ایحال عبدالوهاب سهل آبادی، مردی میانسال و فربه با لهجه شیرین اصفهانی در دفاع از هم صنفی هایی که به هر دلیلی به مشکل بر خورده اند ید طولایی دارد و می تواند به عنوان مدعی العموم صنعت ایران خودش را معرفی نماید.
وی که ریاست اتاق بازرگانی استان اصفهان و خانه صنعت معدن و تجارت کشور را به عهده دارد، بی شک برای چرخاندن چرخ های بیمار و زنگ زده تولید، اشتغال و صنعت ایران برنامه هایی دارد که باید دید آیا مجالی برای عملیاتی شدن این برنامه ها پیدا می کند یا نه؟/

یادداشت از رضا صالحی پژوه