خیلی هم به حمایت های ارشاد امیدی نیست

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی همراز؛ معمولا مرداد ماه که به نیمه می رسد مدیران و ادارات تابعه آن ها یادشان می افتد که خبرنگاران را یاد کنند.
برخی پیام می دهند و برخی راهی دفاتر رسانه ها می شوند تا از نزدیک برای چند دهمین بار از روند فعالیت آنان آشنا شده و برخی هم خبرنگاران را به حضور پذیرفته تا با آن ها گپ و گفتی داشته باشند.
اما هرسال مشکلات این قشر تلاشگر جامعه کم که نمی شودهیچ، روز به روز هم زیاد و زیاد ترهم می شود.
امسال نیز مرداد ماه از رئیس جمهور و رئیس مجلس و رئیس قوه قضائیه پیام تبریک و یادبود ارسال کردند تا مدیران میانی و جزء و ...
نشست ها و دید بازدید ها هم سرجای خودش هست، احتمالا چند روزی هم پس از 17 مرداد ادامه خواهد داشت، اما با گذشت این همه سال از فعالیت خبر و خبرنگار در کشور هنوز به صورت روشن مشخص نیست خبرنگار زیر مجموعه کدام ارگان یا نهاد دولتی است و متولی مشکلات عدیده این افراد از قبیل بیمه، پیگیری حمایت های صنفی ، حمایت های حقوقی ، آموزشی و حتی فرایند پرسنلی آنان چه فرد یا افرادی هستند و از همه بدتر آنکه نگرشی در جامعه مدیران حاکم شده که خبرنگار تنها و تنها خبرنگاران پایتخت هستند و مابقی شاید از نگاه حضرات ....، بگذریم که در این باب "گلایه ای هم اگر هست، دگر حوصله ای نیست!!!"
اما به تازگی شنیده شده از مدیران شهر اصفهان به ویژه شهردار و رئیس شورای اسلامی شهر اصفهان که برنامه ها برای اصحاب خبر و رسانه دارند و چه نقشه ها که برای این قشر تلاشگر نکشیده و چه چلوهایی که برایشان درآب نریخته اند، لذا پیش از هرچیز به نظر می رسد در این باب چند کلامی درد و دل بد نباشد...
آقایان مدیران شهری ، چندی پیش مدیران وزارت خانه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هم با حضور در استان ها با الفاظ پر طمطراق همین حرف ها را زدند، روح خسته و جسم نحیف خبرنگاران را نیمه بیدار کردند و رفتند و دیگر خبری هم نشد که نشد! نه تنها خبری نشد که تازه آب باریکه حمایت هایشان را نیز باریک تر و محدود تر کردند و به رغم تلاش مدیران استانی ارشاد ، همه حرف ها به یک چیز ختم شد و آن هم این که "تهران باید دستور بدهد"، البته از سوی خبرنگاران شهرستانی نیز این رفتارها بی پاسخ نماند و پاسخ تمام آن ها به یک چیز ختم شد و آن هم این که "از طلا بودن پشیمان گشته ایم ، مرحمت فرموده ما را مس کنید!" اما چه می شود که دیگر آب از آب گذشته بود و مدیران وزارتی سر سفره درددل خبرنگاران استانی و شهرستانی میهمان شده و به بهانه درد دل از نیمچه حمایتی هم که خبرنگاران شهرستانی می شدند خبردار شده بودند.
آری ،در حاشیه سفر استانی رئیس جمهور آمدند و قول و وعده وعید دادند وساعت ها وقت ارزشمند مارا گرفتند و رفتند و دیگر نه تنها خودشان که سایه اشان را هم ندیدیم . یک نفر هم پیدا نشد که بگوید "برادر یا خواهر بزرگوار ، توکه قصد نوشدارو نداشتی ، نِشتَرَت بهر چه بود؟"
حالا با این مقدمه باید بگویم حضرات مدیران شهری اگر قصدتان از این سخنان و حرف و حدیث های دهان پر کن و حمایتی از قشر تلاشگر خبر و خبرنگار رفع مسئولیت و بازی با الفاظ است، خودتان گل هستید و نیازی به گل و گلدان نیست که سال هاست بعد از این واژه ها گلدان ها با شتاب و با عقاب رسیده و گل ها همچنان در راه است.
اگر هم آستین اراده را تا آرنج مهر بالا زده اید که مشکلی را از مشکلات کم کنید، باید بگوییم خیلی به وزارت فرهنگ وارشاد امیدی نیست، آن ها با طفیلی های پایتخت نشین سرشان و بعضا دلشان خوش است و کمتر به فکر شهرستان نشین ها هستند، پس اگر قصد و نیتی دارید، خودتان آن را تعریف کنید و آیین نامه بنویسید و اجرایی کنید.
همچنین این که همیشه سنگ بزرگ نشانه نزدن است، لطفا وعده هایی که می دهید به گونه ای باشد که باورش آسوده و سهل بنماید، چرا که حدود یک دهه است که بر فرضیه "دروغ هرچه بزرگتر، قابل باورتر" خط بطلان کشیده شده و امروز ما خبرنگاران دروغ هایی را باور می کنیم که واقعیت داشته باشند، نه دروغ هایی که بزرگ باشند.
امید به آن که روزگارانی بهتر از این برای قلمداران بی سنگر رقم بخورد و سنگری برای آسوده زیستنشان یافت شود.
------------------
یادداشت از رضا صالحی پژوه
------------------